Trochę historii

Uwielbiam skanseny. Pozwalają przenieść się w inny świat. Słucham, patrzę, dotykam (czasami wolno dotykać :), czuję zapach tamtego świata i zaczynam wyobrażać sobie, jak to było. Sto lat temu, dwieście, w małych wioskach, gdzie dzieci biegały na bosaka i bawiły się drewnianymi zabawkami, a jeszcze częściej patykiem, liśćmi lub kamykami. W kilkunastometrowej izbie żyło kilka pokoleń, a łóżko było jedno ;) Łóżko było dla rodziców. Dzieci i osoby starsze spały na ławkach, a maluchy do trzeciego roku życia w kołyskach, często zawieszonych u sufitu! Całkiem wysoko.

W wigilijny wieczór na stole stawiano chleb, talerz z czosnkiem i opłatkiem, drewnianą misę z jedzeniem, z której jedli wszyscy po kolei, a zaczynał pan domu. Gospodarz. W ogóle mężczyzna był najważniejszy. Nie było też wtedy choinki, przynajmniej nie w domu, świątecznej i uroczystej. Zamiast niej wieszano u sufitu stroiki zrobione ze słomy, też piękne. Tak było. Naprawdę :)
A za sto lat, może dwieście, nasze prawnuki i ich wnuki będą opowiadać swoim dzieciom o tym, jak kiedyś ludzie na święta przynosili do domu choinkę, wieszali na niej świąteczne ozdoby, jedli uroczystą kolację, dzielili się opłatkiem i śpiewali kolędy... Kupowali działki na księżycu, ale nie mieli jeszcze prywatnych rakiet, żeby na nie latać. Naprawdę :)
Tego lata zwiedzaliśmy skansen w Sanoku, stąd właśnie wspomnienia i zdjęcia :)