Daleko od siebie.

Wczoraj Starsza Siostra wyjechała na swój pierwszy obóz. Stojąc na schodach autokaru, spojrzała na mnie i łamiącym głosem wyszeptała
Będę za Tobą tęskniła, ale lepiej już wsiądę do tego autobusu.
Pięć godzin później wiedziałam już, że autokar dojechał na miejsce, a dla Dziewczynki rozpoczęły się pierwsze samodzielne wakacje. W tym samym momencie dla nas zaczął się pierwszy od dawna tydzień we dwoje. Czas na wszystko, a jednocześnie taki ogrom wszystkiego, że nie jestem pewna, czy tego czasu wystarczy ;)



Przeglądam ostatnie zdjęcia znad morza. Dziewczynka w lustrze wody o zachodzie słońca. Wydaje mi się taka duża, taka dorosła, już prawie Dziewczyna, a jednak wciąż jeszcze Dziewczynka. Jeszcze przez chwilę. Dziewczynka, która z dziecięcą beztroską skacze wysoko ponad fale, przez każdą napotkaną kałużę i każdy dół na plaży. Jestem koniem! krzyczy, mijając mnie cwałem. Dziewczynka która lubi wyzwania i nigdy się nie poddaje. Dziewczynka, która goni za przygodą i nigdy się nie nudzi.




Daleko od siebie. Czasami tego potrzebujemy. I choć nie lubię pożegnań, to ogromnie lubię powroty. I lubię nasze chwile we dwoje, tylko dla siebie, których mamy przecież tak niewiele. Dzisiaj jeszcze dzień bez planów, a może raczej dzień na planowanie. Lista rzeczy do zrobienia wydaje się nie mieć końca, ale większość z tych rzeczy to przyjemności, więc zapowiada się wspaniały tydzień. Crême de la crême :)