O Dziewczynce, która czeka na wiosnę

Wczoraj wieczorem dostałam od N rysunek. On nie tylko wygląda wiosennie. On brzmi jak wiosna! Ptaki, pszczoły, jabłka i gruszki w sadzie... Właściwie to już pełnia lata, ale wiem, że powstał z tęsknoty za wiosennym słońcem. Wiosenne i letnie popołudnia niemal zawsze spędzamy na dworze, w ogrodzie lub na spacerach. I już nie mogę się tych spacerów doczekać! Dzisiaj N zabrała do przedszkola kalosze, żeby chodzić po kałużach ;) Za oknem leniwe roztopy, a ja czuję pierwszy nieśmiały jeszcze powiew wiosny.

N: "Mamo, Twój komputer jest zmęczony!"
Ja: ???
N: "Ta strzałka rusza się za wolno!"

N: "Mamo, prawda że słońce jest gorące? Bardzo gorące!"
Ja: "Prawda"
N: "I gdyby ktoś ustawił bardzo wysoką drabinę, a na niej jeszcze jedną i jeszcze jedną i tak do samego nieba i dotknął by słońca, to by się oparzył?"

Pamiętam jak kiedyś też wierzyłam, że można się wspiąć do słońca. Do nieba. Że można dosięgnąć gwiazd i że spełniają one nasze marzenia. I wydaje mi się, że to było całkiem niedawno ;)