Prowincjonalne przyjemności

Pracuję nad listą ulubionych rzeczy w nowym miejscu. Żeby je polubić ;) Prowincjonalnie wcale nie znaczy gorzej, ale ja po prostu lubię duże miasta, wychowałam się w dużym mieście, zawsze mieszkałam w dużym mieście i dobrze mi było. Nie chciałam zmiany na mniejsze ;) Na bardziej kmeralne, a co za tym idzie, mniej anonimowe. Ale skoro już w nowym mieście jestem, to chciałabym je polubić, poznać, odkryć. Chciałabym znaleźć w nim swoje miejsca, w których będę bywała i do których będę wracała, chciałabym znaleźć ten czas, którego miało być więcej, ten spokój, którego brakowało mi w stolicy. I tysiąc innych małych wielkich rzeczy, które polubię tutaj i których będzie mia brakowało, kiedy już wrócimy do Warszawy.
I oto odkryłam, że jedną z takich prowincjonalnych przyjemności jest jedzenie. Mam to szczęście, że trafiają do naszej kuchni świeże warzywa, owoce, twarogi (marzenie!) i jaja z okolicznych gospodarstw, tych niewielkich, prywatnych, które są przeznaczone dla kilku znajomych osób. I te rzeczy najzwyczajniej w świecie smakują inaczej. Lepiej! Na nowo odkrywam więc smaki dzieciństwa, smaki pomidorów, które zrywałam z babcinego krzaka, smaki fasolki szparagowej, która zmienia smak zupy i sprawia, że sięgam po kolejną porcję, smak jajek, które dostaję z kurzym piórkiem i na widok którego uśmiecham się szeroko ;) I smak twarogu, który moje Dzieci jedzą łyżkami z miodem z tutejszej pasieki.

Od wrzesień

Od wrzesień

Od wrzesień

A przed moim oknem rośnie brzoskiwia, która ugina się pod ciężarem dojrzałych owoców. Niestety w tym roku chora, więc nie skorzystamy z dobrodziejstwa natury, ale obiecałam sobie, że się o nią zatroszczę. Mam nadzieję, że przyszłego lata będę mogła zadebiutować kulinarnie konfiturą z brzoskwini. I tartą brzoskiwniową. I że w jadalni stanie miska pełna pięknych dojrzałych owoców z naszego ogrodu.

Od wrzesień

Udanego trzynastego!
Ja dzisiaj wybieram się na pierwszą szkolaną wywiadówkę ;)