Widok z okna i to, co za oknem

Zawsze myślałam, że to jedno i to samo. Do czasu, kiedy wprowadziłam się do naszego nowego domu. Oczywiście jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobiłam, był spacer po domu - od okna do okna. Od widoku do widoku. Bez widoku ;( Z jednaj strony głośna obwodnica, z trzech kolejnych stron domy sąsiadów. Potem rozpakowywałam kolejne kartony, goniłam uciekający czas i nie wracałam do tematu, bo przecież postanowiłam polubić to miejsce. A ja lubię duże okna. Okna na świat, po horyzont, na zachody i wschody słońca... Jednak kilka dni temu wybrałam się na spacer z Dziewczynami. Krótki, kilka kroków od naszego domu, wąziutką ścieżką wzdłuż płotów po sąsiedzku i na pobliską łąkę, a raczej pobliskie trawy po pas ;) I odkryłam swój widok po horyzont. I najsłodsze maliny, jakie jadłam w tym roku. Moje miejsce, w którym będę chwytała promienie zachodzącego słońca. I ciszę. Też po horyzont ;) Okruchy tego nieba łapiemy w małym oknie dziecięcej łazienki. To mój wizjer na świat, przez który zamierzam podglądać wieczorne chmury. Jak będą zachwycały, pobiegnę z aparatem na łąki łapać chwilę. I zajmie mi to najwyżej kilka minut ;) Już lubię te wieczorne ucieczki z domu. Na moment, który będę wykradała wyłącznie dla siebie.
Na dobranoc dwa kadry złapane dzisiaj wieczorem. Nie jest idealnie (słup wysokiego napięcia ;), ale jest znacznie lepiej niż się spodziewałam. Jest dobrze ;)

Od wrzesień

Od wrzesień