O Dziewczynce, która lubi mróz. O cieniach, które lubią nasz dom.

Dzisiaj rano, kiedy wyjrzałam przez okno, zobaczyłam niebiesko-różowe niebo i siwą łąkę. Na niebie jeszcze wisiał księżyc, a ja byłam jeszcze w piżamie i bardzo żałowam, że z mojego okna mogę zobaczyć ten krajobraz jedynie w kawałkach. Poprzecinany domami sąsiadów. Że nie mam na sobie ciepłego ubrania, w którym mogłabym wybiec na swoją polną drogę. Z aparatem. Że Niania jeszcze nie przyszła, a M już wyszedł.
Po śniadaniu niebo było już tylko niebieskie. Bez księżyca. A łąka bardziej szara i zielona niż siwa. Przyszedł czas na odszranianie samochodu. I odpalanie samochodu. Kiedyś trwało to sekundę, teraz trwa kilka minut. Nowe miejsce. Nowe zwyczaje. Samochód nocujący poza garażem. Brr. Zimny, biały, może i piękny, ale wolałam tamtem ciepły i czarny. Starszej Siostrze podoba się ten zimowy. Poprosiła, abym nie czyściła okna z Jej strony, żeby mogła patrzeć na mróz w drodze do szkoły. Rysunki na naszych szybach. Niby nic, a jednak coś. Jeszcze zima nie wprawiona, ale Dziewczynka całą drogę wpatrywała się w ten srebrny obrazek. A może liczyła małe gwiazdki? Nie wiem. Zapomniałam zapytać.

Od październik

Od październik

Od październik

Wracam do domu zmarznięta. Zaparzam herbatę i idę na chwilę do Chłopca. Na ścianach tańczą cienie. O każdej porze inne, na innych ścianach, w innym wymiarze. Na początku nie mogłam się przyzwyczaić do ich wszędobylskiej obecności, ale ostatnio polubiłam je ;) Szczególnie te, w które wplatają się nasze własne. Szczególnie te dziecięce, które tak szybko się zmieniają.

Od październik

Od październik

Od październik

Od październik

Starsza Siostra idzie po schodach i śpiewa piosenkę o tęczy. Milcząco towarzyszy Jej długi cień. Mam pod ręką aparat. Udaje mi się złapać kolejną chwilę. Kolejny kadr naszej codzienności ;)