Szczenięce przedszkole.

W naszym domu. Wczoraj. Przez jakiś czas. Na szczęście :) A szczęście było nie do opisania. W oczach Starszej Siostry, na policzkach Chłopca, w głosie Młodszej Dziewczynki. Zapach szczęścia wypełnił cały dom. A potem został już tylko zapach szczeniaków, który Starsza Siostra uznała za mało pachnący ;) Trafiły do nas przypadkiem, prosto z ulicy, choć na niej też przypadkiem się znalazły. Pięć małych wyżłów na miękkich łapach. Nieporadne kroki, małe mokre nosy kreślące ślady na kuchnnej podłodze, uszy wpadające do miski i te psie spojrzenia. Małe jest piękne.
Właściciele odebrali je późnym popołudniem i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, żadne z Dzieci nie prostestowało przy rozstaniu z czworonożnymi przyjaciółmi. Nie było fochów, smutków ani łzawych pożegnań, co wydawało mi się niuniknione. Wszyscy wrócili do swoich zajęć tak, jakby nic szczególnego w międzyczasie się nie wydarzyło. Nie spodziewałam się takiego happy endu ;)

Od grudzień

Od grudzień

Od grudzień

Od grudzień

Od grudzień

Od grudzień

Od grudzień

To ostatnie zdjęcie lubię najbardziej. Dialog bez słów, niewidzialna nić porozumienia. Tylko Starsza Siostra to potrafi. Z każdym napotkamym zwierzakiem.

Od grudzień

Dzisiaj dużo ziarna i BW. Było ciemno, a ja nie miałam lampy. Zresztą nie lubię lampy, a ziarno owszem ;) Najważniejsze, że udało się chwycić tych kilka chwil.

Za oknem zaczął pruszyć śnieg, w tle cicho rozbrzmiewa Arvo Pärt odkryty u Maggie, a na biurku pachnie pomarańczowa herbata. Chłopiec śpi w swoim pokoju. Kiedy się obudzi, pojedziemy na zajęcia do przedszkola. A wieczorem, kiedy zaśnie już cały dom, zaparzę sobie pysznej kawy i będziemy z Delie tworzyły kolaże na jutrzejszą Noc Mandarynkowych Lampionów ;)