Spacer, wspomnienie i leniwy weekend

Wczoraj wieczorem poszłam ze Starszą Siostrą na spacer.
Szłyśmy wąskimi alejkami między migającymi światełkami zniczy.
W powietrzu unosił się zapach świec, który tak dobrze pamiętam z dzieciństwa.
Było ciepło i cicho.
Nad cmentarzem zawisł srebrny księżyc w jesiennej zadumie.
Rozmawiałyśmy o Tych, których już z nami nie ma.
Szukałyśmy zapomnianych dziecięcych grobów i zapalałyśmy na nich światełka dla Najbliższych.
Milczałyśmy i patrzyłyśmy na grę świateł, która sięgała po horyzont.
I na niebo, które tonęło w niebiesko-różowej poświacie.
Tego dnia moje myśli biegną ku przeszłości.
Takie wieczory przypominają mi jak wszystko jest kruche i jak wszystko jest ważne.
Każda chwila, uśmiech, spojrzenie.
Okruchy codzienności, z których budujemy nasze wspomnienia.
Nas samych i naszych Bliskich.
Kiedy odchodzą, właśnie te małe obrazki, gesty i momenty pielęgnuję w swojej pamięci.
Jak talizmany przeszłości, do których lubię wracać, gdy listopad puka do drzwi.
Lubię ten dzień i lubię spokój, jaki jemu towarzyszy.
Jest mi zdecydowanie bliższy niż Halloween, który powoli wkrada się w naszą kulturę.
W tym roku, wcale niezamierzenie, na kuchennych parapetach nie stanęły płonące dynie.
Nie spotkaliśmy się też z Przyjaciółmi przy dyniowym cieście.
Weekend mijał powoli i leniwie.
Przy cieple kominka i nad ryżem z cynamonem.
Kot ziewał, ktoś czytał książkę, ktoś inny spał.
Z pewnością mogło być lepiej, ale nie było źle.


W przerwie miedzy nicnierobieniem Dzieci zaprosiły nas na przedstawienie, które same zaplanowały i przygotowały.
Z duchem w roli głównej :)
I z kotem. A jakże!
Tematem przewodnim spektaklu były... cukierki.




A dzisiaj za oknem słońce i najpiękniejsza złota jesień.
Niech się jeszcze nie kończy!
Pięknego dnia Wam życzę ;)