Lubię

Dziecięcą nieśmiałość. Dziecięce dłonie z małymi dołeczkami. Dziecięce twarze w nich schowane przed całym światem w myśl zasady "skoro ja ciebie nie widzę, ty na pewno nie widzisz mnie". I dziecięcą wiarę w to, że rodzice potrafią wszystko, zawsze i wszędzie, a mamy to czarodziejki. Dziecięcą wiarę w Świętego Mikołaja. I w Wielkanocnego Zajączka. Dziecięce długie i krótkie listy z prośbami o prezenty. Czasami tak nieczytelne, że potrzebna jest mama czarodziejka w roli tłumacza ;) Dziecięce odliczanie kolejnych łyżek zupy za zdrowie wszystkich. Nawet pań z przedszkola i czekoladowego jamnika, który czai się pod stołem. Dziecięce lęki przed ciemnoscią, w której kryją się strachy najstraszniejsze, a które znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy tylko w pokoju zapanuje jasność. Choćby najmniejsza z różowej lampki na nocnym stoliku. Dziecięcą nadzieję, radość, beztroskę. Dziecięce zasłuchanie i zarumienione policzki, kiedy czytam Im bajki na dobranoc. Mogłabym długo wymieniać, ale muszę wracać do pracy. Żeby wieczorem znaleźć czas na bajki, które przyniosą spokojne i dobre sny. I przegonią wszystkie niepogodne myśli z ciemnego pokoju ;)
Udanego dnia!

Od listopad

Starsza Siostra uczyła się ostatnio w szkole o Dniu Niepodległości, czym pochwaliła się, kiedy tylko wsiadła po lekcjach do samochodu:
Dziewczynka: "Mamo, wiesz, że kiedyś Polski nie było na mapie?!"
Ja: "Wiem"
Dziewvzynka: "Chyba była wtedy pod ziemią!"
Mój szeroki uśmiech i kilka zdań na temat historii. Swoją drogą, jakie trafne to dziecięce określenie. Podziemna Polska. Jakie prawdziwe.
Dziewczynka: "I wiesz, że nie wolno było mówić i czytać po polsku?!!!"
Ja: "Wiem."
Dziewczynka: "Można za to było być pobitym lub nawet zabitym! Można było tylko mówić i pisać po angielsku."
Ja: "Po angielsku????"
Dziewczynka: "No tak. Przecież wszyscy Polacy mówią po polsku i angielsku. W szole mamy polski i angielski, więc wolno było chyba mówić tylko po angielsku."